زنجیرهای فولادی مورد استفاده در سیستم‌های حمل و جابجایی بار، باید مطابق با استانداردهای بین‌المللی طراحی و تولید شوند تا ایمنی و دوام کافی در برابر بارگذاری‌های دینامیکی فراهم گردد.
یکی از مهم‌ترین استانداردهای مرجع در این زمینه، استاندارد EN 818 اروپا است که زنجیرهای فولادی جوشی با گریدهای مختلف مانند G80، G100 و G120 را طبقه‌بندی می‌کند.
این استاندارد ابعاد دقیق هر حلقه، حداقل مقاومت کششی، بار کاری مجاز (WLL) و ضریب اطمینان را مشخص می‌نماید تا زنجیر در شرایط بارگذاری مداوم یا ناگهانی دچار تغییر شکل یا شکست نشود.
در سطح بین‌المللی، استاندارد ISO 1834 نیز از مراجع مهم در طراحی زنجیرهای فولادی برای مصارف بالابری محسوب می‌شود.
این استاندارد مشخصات فنی زنجیرهای مدور فولادی را از نظر قطر اسمی، مقاومت کششی نهایی، تلرانس ابعادی و الزامات آزمایش‌های غیرمخرب تعریف می‌کند.
به‌عنوان نمونه، زنجیرهای فولادی گرید 80 که طبق ISO 1834 تولید می‌شوند، دارای مقاومت کششی حداقل 800 مگاپاسکال بوده و پیش از استفاده، تحت آزمایش کشش و مغناطیسی جهت اطمینان از سلامت جوش‌ها قرار می‌گیرند.
در صنایع حمل بار، انتخاب زنجیر فولادی مناسب باید علاوه بر انطباق با استاندارد، بر اساس شرایط کاری نیز انجام شود.
برای مثال، در محیط‌های دارای رطوبت یا مواد شیمیایی، زنجیرهای فولادی گالوانیزه یا استنلس استیل طبق استاندارد EN 818-7 توصیه می‌شوند تا مقاومت در برابر خوردگی تضمین گردد.
همچنین، برای کاربردهای سنگین مانند جرثقیل‌های صنعتی، استفاده از زنجیرهای گرید G100 یا بالاتر ضروری است که ظرفیت باربری آن‌ها تا 25 درصد بیشتر از گرید 80 است.
رعایت این استانداردها در طراحی، انتخاب و نگهداری زنجیر، نقش مستقیم در ایمنی اپراتور و پایداری سیستم باربرداری دارد.
